आमचा माळशेज देखना आहे, रौद्र आहे पण त्यापेक्षा जास्त तो लहरी आहे. लहान मुलासारखा हट्टी आहे. अडेलतट्टू देखील आहे. एकवेळ तट्टू अडलं तर फिरवून मार्गावर आणता येतं, पण माळशेजचं घोडं अडलं तर फिरवायची सोय नाही. आपलच गाडं बोरघाटाकडे वळवावं लागतं. सध्या जाळ्यांचे लगाम लावून त्याला बरच वठणीवर आणलय, तरीही शहाणा माणूस मुंबईतुन निघताना फोन करुन माळशेजचा ‘मिजाज’ कसा आहे याची चौकशी करुन मगच निघतो. या सगळ्या खोडी माळशेजमधे असल्या तरी तो भिषण मात्र नाहीए. “त्याची वेळ झाली की तो चार पाच जीवांचा घास घेणार म्हणजे घेणारच” अशी बहुतेक पश्चिम घाटांची ख्याती आहे. त्यासाठी त्यांची खास हेअर पिन बेंडस् बदनामही आहेत. आमचा माळशेज मात्र तसा नाहीए. एखादी दरड रस्त्यावर ढकलून वाट अडवेल पण काही तासात मार्ग मोकळाही करुन देईन. जीवावर मात्र उठणार नाही. आता कुणी त्याच्या अंगाखांद्यावर चढून त्यांच्या कानात उंगली केली तर त्याचाही नाईलाज होतो. पण अशी उदाहरणे विरळा.
सध्या त्याला प्लॅस्टिकच्या व बिअरच्या बाटलीचं गालबोट लागलय त्याला काय करणार! माणूस शेवटी आपली औकात दाखवतोच.
माणसाचाही नाईलाज आहे. जे जे स्वर्गिय आहे त्याची वाट लावायची हे त्याच्या रक्तातच आहे.
उगाच नाही स्वर्गातून हाकललं माणसाला!
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा
प्रतिसाद देताना तो सकारात्मकच असावा असे काही नाही. आपल्याला आवडले नसल्यास का? आणि काय? ते विनासंकोच लिहायला हरकत नाही.
-पद्मनाभ (हरिहर)