वर्षाचा पहिलाच आठवडा. नविन वर्षाच्या पार्ट्यांचा धुरळा खाली बसला होता. हा पहिला आठवडा आम्हा मित्रांना निवांत भेटायला आवडतो. ठरल्याप्रमाणे मी सोमवारी भल्या पहाटे पुण्यातून निघालो. यातही जरा वेडेपणा असतोच. म्हणजे कोणत्या लेखकाचे पुस्तक वाचताना कोणते स्नॅक्स सोबत हवे, कोणत्या रस्त्यावर ड्राईव्ह करताना कोणती वेळ हवी वगैरे गोष्टी मी ठरवून टाकल्यात. त्यात सहसा बदल होत नाही. त्यातलाच हा रोड. पहाटेची वेळ, जुना मुंबई पुणे हायवे व सोबत मेहदी हसन हे माझे फार आवडते कॉम्बो आहे. ज्यांना कामाची खुप घाई आहे त्यांनी एक्सप्रेस वे पकडावा व गाडीच्या मानेवर पाय दिल्यासारखे यंत्रवत गाडी चालवत प्रवास करावा. फारच कंटाळा आला तर एखादी लेन बदलावी. तेथे वळणे नाहीत, लहान मोठी गावे नाहीत, टूव्हिलर्स नाहीत, धाबे नाहीत की रमत गमत चहा घ्यायला कोणते कट्टे नाहीत.
साधारण साडेसात वाजता मी कळवा ब्रिजच्या जवळ पोहचलो असेन. ब्रिजवरचे नेहमीचे ट्रॅफीक अजुन सुरु झाले नव्हते. रस्त्यावरही तुरळक वाहतूक होती. सकाळपासूनच ढगाळ वातावरण होते. सगळीकडे मरगळलेले वातावरण होते. तसेही पुण्याहून आलो की मुंबईतले वातावरण मरगळलेलेच वाटते. त्या वातावरणात रुळण्यासाठी मला दुपार होते. इतक्यात माझ्या डाव्या बाजूने एक रिक्षा मला ओव्हरटेक करुन पुढे गेली. त्यात मागे बसलेल्या एका व्यक्तीने हात हालऊन माझे लक्ष वेधले व माझ्या गाडीच्या बॉनेटकडे पहात काहीतरी खानाखुणा केल्या व रिक्षा निघून गेली. त्याने केलेल्या खुणा मला समजल्या नव्हत्या. काहीतरी प्रॉब्लेम होता असं त्याच्या खुणांवरुन वाटत होते. गाडी तर स्मुदली चालली होती. मी गाडीची नेहमीच काळजी घेतो. आणि आपल्या गाडीबरोबर आपले एक बॉंडीग असते. काही अडचण असेल तर नक्की जाणवते. मला तसेही काही जाणवेना. पण एकदा शंका आली की मग चैन पडत नाही. मी गाडी बाजूला घेतली. खाली उतरुन गाडीला दोन पुर्ण प्रदिक्षणा घातल्या. कुठेही काही वेगळे वाटले नाही. ‘असेल काही तर समजेलच’ असा विचार करत मी पुन्हा गाडीत बसलो. मी पहिला गिअर टाकून निघणार इतक्यात समोरुन येणाऱ्या दोन मुलांपैकी एकाने जोरजोरात हात हालऊन मला थांबायला सांगीतले. हा पोरगाही माझ्या गाडीच्या बॉनेटकडे पाहूनच काहीतरी सांगत होता. आता मात्र मी बावचळलो. नक्की काय झालय ते मला समजेना. मी पुन्हा गाडी बंद करुन खाली उतरलो. तोवर ती मुले जवळ आली होती. त्यातल्या एकाने सांगीतले “साहेब, गाडीच्या बॉनेटखाली खुप स्पार्कींग होतय.”
मला एकदम काळजी वाटली. आजवर रस्त्यात कार पेटल्याच्या बातम्या डोळ्यांपुढे येऊन गेल्या. काय करावे समजेना. तो मुलगा म्हणाला “बॉनेट ऊघडा व गाडी सुरु करा साहेब. पाहूया काय झालय. मी ड्रायव्हर आहे. काही समजले तर सांगतो.”
मी दार उघडून बॉनेटचे लिव्हर खेचले व गाडी सुरु करुन खाली उतरलो. मला गाडीची फारशी काळजी वाटत नव्हती पण वेळ जात होता त्याची चिंता होती. मी बॉनेट शेजारी उभा राहीलो. त्या मुलाने मला उडणारे स्पार्क दाखवले. ते स्पार्क पाहीले आणि सेकंदाच्या शंभराव्या भागात माझ्या मेंदूने प्रचंड विचार केला. समोरचा एक स्पार्क माझ्याही मेंदूत पडला. जेंव्हा त्याने मला बॉनेट उघडायला व गाडी सुरु करायला सांगितले होते तेंव्हाच बॉनेट वर करताना त्याने चार नंबरची स्पार्क प्लग केबल काढून ती आत खोचली होती. मला समोर दिसत होत्या त्या थिनग्या त्याच्याच होत्या. तेच स्पार्क दाखऊन तो मुलगा मला घाबरवत होता. एकून हे प्रकरण सरळ नव्हते हे क्षणातच माझ्या लक्षात आले. केबल कॅप पुन्हा बसवली की मी जायला मोकळा होतो. पण आता मला या प्रकरणात जरा रस निर्माण झाला होता.
“उगाच पेटली तर काय करणार” असं म्हणत त्याने चिंतातूर आवाजात मला गाडी बंद करायला सांगितली. अगोदर तणाव असलेल्या माझ्या चेहऱ्यावर क्षणभर चिडल्याचे, मग कुटील हसण्याचे व पुन्हा पॅनीक झाल्याचे भाव आलटून पालटून येऊन गेले. अर्थात त्या मुलाच्या ते लक्षात आले नसावे.
मी त्या मुलाचे इतक्या मनापासून आभार मानले की आता माझ्या डोळ्यातून पाणी येते की काय असे त्याला वाटले असावे. (बरा अभिनय केला असावा मी.) अगदी देवासारखा धावलास तू. असं कोण कुणाला मदत करतं मुंबईत. गाडी पेटली असती तर काय झाले असते वगैरे वगैरे. आता मला उत्सुकता होती की तो पुढे काय करतोय. माझ्या दीनवान्या चेहऱ्याकडे पाहून तो म्हणाला “साहेब समोर साई मोटारचे शोरुम आहे. तेथे काही मेकॅनिक मुक्कामालाच असतात. तुम्ही त्यांना बोलाऊन आणा. ते काहीतरी मदत करतील. किंवा येथून दहा मिनिटाच्या अंतरावर एक गॅरेज आहे, तेथे तुम्हाला कुणीतरी मदत करेल. गॅरेज अजून उघडले नसेल. तुम्हाला थांबावे लागेल. काही ही झाले तरी गाडी सुरु करु नका.”
मी पुन्हा पुन्हा त्याचे आभार मानले. एवढे होईतोवर त्याचा मित्र मात्र त्याला चलण्याची खुप घाई करत होता. “चल ना यार, कहा किसी के फटे मी पैर अडाता है” वगैरे म्हणून त्याला निघायला सांगत होता.
तो मुलगा मला म्हणाला “साहेब, येथेच थांबा. गाडी सोडून जाऊ नका कुठे. शोरुममधे कुणी आहे का पहातो व पाठऊन देतो.”
माझ्या चेहऱ्यावर आता शंभर सशांच्या डोळ्यातली हतबलता आली होती आणि तो मुलगा मला धिर देत होता.
आठ वाजत आले असावेत. ते दोघेही मधला उंच डिव्हायडर ओलांडून पलिकडे गेले. अगदी समोरच साई मोटारचे बंद गेट व शोरुमची इमारत दिसत होती. ते दोघेही गेटवर गेले. कुणाशी तरी मिनिटभर बोलले. गेटशेजारीच असलेल्या एका टपरीमागून एक निळा ड्रेस घातलेला माणूस बाहेर आला. तो मुलगा माझ्याकडे बोट करुन त्या माणसाशी काहीतरी बोलला. मी देखील इकडून हात हलवला. तो निळा ड्रेस घातलेला माणूस पुन्हा आत गेला. ती दोन मुले रस्त्याच्या अलिकडे न येताच निघून गेली. जाताना त्याने मला ओरडून सांगितले “साहेब, फिटर येईल. त्याच्याकडून काम करुन घ्या” जाताना ते दोघे असे काही निघून गेले की जणू काही त्यांचा या सगळ्याशी काहीही संबंध नव्हता. मगाशी भेटलेली रिक्षातली मुले, नंतर हे दोघे व आता मला मदत करायला येणारा मेकॅनिक हे एकाच टिमचे असूनही अगदी सराईतपणे त्यांचे काम ते करत होते. आता या प्रकरणाला छान रंग यायला सुरवात झाली होती. मला मित्रांना भेटायला जायचे असल्याने घाई काही नव्हतीच. पुढे काय करायचेय ते मी एव्हाना ठरवले होते व या रंगलेल्या डावाची छान मजा घेत होतो. ती मुले मॅकेनिकबरोबर बोलत असताना मी मित्राला फोन केला. हा पोलिस खात्यात बऱ्याच अधिकारावरच्या पोस्टवर आहे. त्याला सविस्तर सगळे सांगितले. त्याच्या म्हणन्यानुसार मी त्याला व्हाटसपवर करंट लोकेशन व गाडीचा फोटो पाठवून दिला.
जरा वेळाने तो मेकॅनिकसारखा दिसणारा माणूस आला व त्याने काय झालेय ते विचारुन घेतले. मला गाडी सुरु करायला सांगीतली. एसी सुरु करुन पुन्हा बंद करायला सांगितले. मी अगदी नम्र व भांबावलेला चेहरा करुन त्याच्या प्रश्नांना उत्तरे देत होतो. असाध्य व्याधी झालेला माणूस जसा डॉक्टरकडे आशेने पहातो तसे मी त्याच्याकडे पहात होतो. त्याने मला गाडी बंद करायला सांगितली व विचारले “साहेब, गाडीचा एसी कंटीन्यू दोन अडीच तासांपेक्षा जास्त सुरु होता का?”
(माझ्या गाडीचा नंबर MH-12 पाहूनच हे सर्व प्रकरण सुरु झाले होते.)
तुम्हाला कसे समजले असा भाव चेहऱ्यावर आणून मी त्याला सांगितले “हो, मी पुण्यावरुन आलोय. एसी कंटीन्यू सुरुच होता.”
कपड्याला हात पुसत तो म्हणाला “वाचलात साहेब. योग्य वेळी तुमच्या ड्रायव्हरच्या हे लक्षात आले. नाहीतर काहीही होऊ शकले असते. चांगला आहे ड्रायव्हर तुमचा.”
मी त्याला कृतज्ञतेने म्हणालो “नाही हो. तो ड्रायव्हर नाहीए माझा. रस्त्यावरचा भला माणूस होता. त्याने मदत केली.”
“इन्सानियत खतम नही हुई साब अभी” असं म्हणत तो इकडचे तिकडचे बोलायला लागला.
शेवटी मिच विचारले “आता काय करावे लागेल? मला गाडी टो करुन न्यावी लागेल का?”
तो म्हणाला “साहेब, गाडीचा अल्टरनेटर उडालाय. बदलावा लागेल. त्याशिवाय गाडी सुरु केली तर प्रॉब्लेम होतील. कदाचीत इंजिन ब्लॉक होईल.”
त्याचे बोलणे ऐकून मला मजा वाटली. अल्टरनेटर काय, इंजीन ब्लॉक काय आणि काय काय. बाटलीचे झाकण उघडण्यापेक्षाही सोपी असणारी केबल काढून हा मला किती आत्मविश्वासाने गुंडाळत होता. रिक्षावाल्यापासून ते या मेकॅनिकपर्यंत सगळे किती सहज अभिनय करत होते. आपापली भुमिका झाली की सहज निघून जात होते. वाह! हा प्रयोग आता चांगलाच रंगायला लागला होता. पात्रे येत होती जात होती. माझ्यासमोर पाचवे पात्र उभे होते. अजून कोण एंट्री घेणार आहे त्याची मला उत्सुकता होती.
मी पाच मिनिट चेहऱ्यावर हात फिरवत उभा होतो. आभाळ कोसळल्याचे भाव चेहऱ्यावर होते. काय पनौती लागलीय सकाळपासून या सारखी वाक्यं मी पुटपुटत होतो. मी फारच टेंशनमधे आहे हे पाहून त्याने प्लग केबलच्या पलिकडील एक वायर प्लग खेचला व म्हणाला “साहेब, मी गाडी डायरेक्ट केलीय. एखाद किलोमिटर गाडी जाईल. पुढे गॅरेज असेल तर पहा.”
मला मनातल्या मनात इतके हसू येत होते की विचारु नका. गाडी डायेक्ट करतो म्हणत त्याने कसली तरी वायर काढली होती. मी त्याला ती पिन पुन्हा आहे तेथे लावायला सांगून म्हणालो “मी मुंबईत नविन आहे. आता कुठे मी गॅरेज शोधणार? तुम्हीच काही होतय का पहा ना प्लिज.”
तो म्हणाला “साहेब, आम्हाला शोरुमच्या वर्कशॉपबाहेरचे काम करायला परवानगी नाहीए. दहा वाजता शोरुम सुरु होईल. अकरा पर्यंत मॅनेजर येतील. तुम्ही त्यांना विचारा. त्यांनी सांगितले तर मी काम करुन देईन.”
मी हतबल होत म्हणालो “अहो, तुमचे मॅनेजर यायला अजून तिन तास आहे. मी किती वेळ थांबणार? त्यातही ते ऐन वेळी नाही म्हणाले तर मग काय?”
त्या निळ्या मॅकेनिकने खिशातून मोबाईल काढून मला नंबर दिला व मॅनेजरशी बोलून पहायला सांगितले.
मी फोन केला. मॅनेजर अगोदर ठामपणे नाहीच म्हणत होता. माझी नोकरी जाईल वगैरे कारणे देत होता. मी फारच विनंती केल्यावर त्याने मेकॅनिककडे फोन द्यायला सांगितले. काही बोलणे झाल्यावर मग पुन्हा माझ्याशी बोलला “साहेब, अडचणीत असलेल्या माणसाला नाही म्हणू शकत नाही मी. आमचेही ह्युंदाईचेच शोरुम आहे. मी मेकॅनिकला सांगितले आहे काम करायला. वर्कशॉपमधला कनेक्टर नाही देऊ शकणार आम्ही पण तो तुम्हाला शोरुमशेजारच्या दुकानातून एखादा कनेक्टर देईल रिप्लेस करुन. त्याच्याकडे ७५०० रुपये द्या. तसेही कोणताही कनेक्टर असला तरी तो किमान तिन वर्ष चालतोच चालतो. पण तुम्हाला शोरुमच्या नावाने बिल मिळेल. ते चालत असेल तर मेकॅनिकला सांगा काम करायला.
हायला, आज मला सगळी देवमाणसेच भेटत होती. तिही एका मागून एक भेटत होती. अगदी मला भेटायला आतूर असल्यासारखी भेटत होती.
अल्टरनेटर उडाला होता हे मॅनेजर विसरला होता व आता तो मला कनेक्टर रिप्लेस करुन देणार होता. पण देवमानसांना तेवढे माफ करायला काही हरकत नव्हती. एव्हाना साडेआठ वाजून गेले होते. रस्त्यावरची वर्दळ वाढायला लागली होती. “साहेब, नऊ नंतर ब्रिजच्या कामामुळे ट्रॅफीक जाम होते येथे.” असं म्हणत मेकॅनिकही पैसे देण्यासाठी घाई करायला लागला. मला खात्री होती की या खेळातले अगोदर येऊन गेलेले खेळाडू कुठून तरी आमच्यावर लक्ष ठेवून असणार होते. सगळे आजूबाजूलाच असणार होते. मॅनेजर हे पात्र फक्त फोनवरुनच या खेळात उतरल्याने मी त्याला पाहिले नव्हते पण अगोदरची दोन मुले व आता समोर उभा असलेला मॅकेनिक यांचे फोटो माझ्या मोबाईमधे मी घेतले होते. माझ्या सहज अभिनयामुळे त्या सगळ्यांची खात्री झाली होती की सावज पुर्ण जाळ्यात अडकले आहे. आता काही मिनिटातच पैसे हातात येतील याची त्यांना खात्री असावी. प्रत्यक्ष परिस्थिती अशी होती की ती सगळी टिम आता माझ्या जाळ्यात फसली होती. गाफील का जो माल है, वो अकलमंद का खुराक है हे अगदी सत्यवचन आहे पण येथे गाफील मी नाही तर ते होते. एव्हाना मदत यायला हवी होती. या पेक्षा जास्त वेळ मी त्या मॅकेनिकला बोलण्यात गुंतवू शकणार नव्हतो. ती सगळी टिम ज्या पद्धतिने काम करत होती ते पहाता ते अगदी सराईत असणार होते. माझ्या थोड्याशा चुकिनेही पाखरे जाळ्यातून उडाली असती. इतका वेळ मी टेंशनची ऍक्टींग करत होतो पण आता मला खरेखुरे टेंशन यायला सुरवात झाली. तासभर वाया घालवूनही जर ते हातातून गेले तर पुन्हा मिळणे अशक्य होते. त्यातही त्या टिम मेंबरपैकी आता माझ्या समोर एकच उभा होता. मी स्वतःहून काहीही करु शकत नव्हतो. मी काही ऍक्शन घेतली असती तर पाच सहा किंवा त्या पेक्षा जास्त जणांनी माझ्याकडे धाव घेतली असती अशी भिती मला वाटत होती. एक तर त्याला जावू देणे किंवा मदतीची वाट पहाणे एवढेच माझ्या हातात होते. एवढ्यात मागून बुलेटवर दोघेजण आले. त्यांनी बुलेट स्लो केली त्यातल्या एकाने हातातला कागद हलवत मेकॅनिकला काहीतरी पत्ता विचारला. अर्थात मेकॅनिकला व्यवस्थित काही ऐकू आले नाही. नाईलाज झाल्यासारखी ती बुलेट थांबली व मागे बसलेल्याने मेकॅनिकला व्यवस्थित पत्ता विचारला. तो काय विचारतोय हे न ऐकताच मेकॅनिक “मालूम नही, आगे पुछो” एवढेच त्रासीकपणे म्हणाला. आता तो माणूस मला विचारायला लागला. “पाहू” म्हणत मी त्याच्या हातातला कागद घेतला. मला अंदाज नाही, खात्रीच होती की ही मित्राने पाठवलेली मदत आहे. मी तो कागद हातात घेवून पाहू लागलो. एवढ्यात त्या माणसाने खाली उतरुन घार जशी कोंबडीच्या पिल्लावर झडप घालते तशी झडप घालून त्या मेकॅनिकची कॉलर व कमरेचा पट्टा पकडला. डावाचे पारडे फिरल्याचे त्या मेकॅनिकच्या क्षणातच लक्षात आले. तोवर दुसऱ्याने बुलेट स्टॅन्डवर लावली व जवळ येताच त्याने प्रथम मेकॅनिकच्या गालावर पाचही बोटे उठवली. त्या दोघांचा तो झपाटा व वागणे पहाताच मी मात्र हादरलो. मला हे असं काही अपेक्षित नव्हते. मला वाटले फिल्मी स्टाईलने ते त्याला व्यवस्थित गाडीवर बसऊन घेवून जातील. कानाखाली खणखणीत आवाज काढल्यावर त्या मेकॅनिकपेक्षा मीच जास्त सटपटलो. आजूबाजूला कुणी आमच्यावर लक्ष ठेऊन असतीलच तर केंव्हाच उडाले असणार होते.
त्या हवालदाराने मेकॅनिकची कॉलर सोडली व फक्त मागून त्याच्या पँटचा पट्टा पकडला व मला गाडी सुरु करायला सांगितली. मी आता खरोखरीचा भांबावलो होतो. आपण हे प्रकरण वाढवून चुक तर केली नाही ना असं मला वाटायला लागले होते. मी झटकन प्लग केबल तिच्या जागेवर दाबून बसवली. बॉनेट खाली करुन गाडी सरु केली. हवालदाराने मेकॅनिकचे गाठोडे गाडीत ढकलले व तो स्वतःही बसला. त्याच्या म्हणन्यानुसार मी गाडी बुलेटच्या मागे मागे घ्यायला सुरवात केली.
काही वेळातच आमची वरात चौकीवर पोहचली. मला आत यायला सांगून तो हवालदार मेकॅनिकला घेवून चौकीत गेला. बुलेटवर आलेला हवालदार तेथून पुढे कुठेतरी निघून गेला होता. मी गाडी लॉक करुन, उगाचच बाहेर जास्त वेळ काढून चौकीत गेलो. आतमधे मात्र मला अपेक्षित असलेले वातावरन नव्हते. सकाळच्या वेळी एखाद्या एकत्र कुटूंबाच्या घरात असते तशी वर्दळ होती चौकीत. कामांची गडबड दिसत होती. मी आत गेलो. बाजूलाच मेकॅनिकला जमिनीवर उकीडवे बसवले होते. शेजारच्या खुर्चीत एक भक्कम हवालदार बसला होता. मी आवर्जून नोंद केली की चौकीत दिसणारे बहुतेक पोलिस हे मस्त तब्बेत कमावलेले दिसत होते. क्वचित एखादा ढेर सुटलेला होता. मला वाटले की मला कुठे सही वगैरे करावी लागेल म्हणून त्यांनी चौकीवर बोलावले असावे. पण त्यांच्या बोलण्यातून समजले की मी त्यांच्या ‘आवडत्या सायबाचा’ मित्र होतो म्हणून त्यांनी मला चहासाठी चौकीवर आणले होते. चौकीत बसून पोलिसांचा चहा पिने ही कल्पनाच मला फार विनोदी वाटली. चहा येईपर्यंत मी तेथल्या रिवाल्व्हिंग चेअरवर बसलो होतो. समोरचा हवालदार “काय मग, दिसला नाहीत बरेच दिवस” अशा घरगुती सुरात बोलावे तसे त्या मेकॅनिकला तू कुठला? सोबत कोण कोण होतं वगैरे विचारीत होता. इतका घरगुती सुर ऐकून मेकॅनिकही सांगत होता की आम्ही साहेबाला मनापासून मदत करत होतो. आमचा काही वाईट हेतू नव्हता. साहेबाचा काहीतरी गैरसमज झाला वगैरे. पण लवकरच माझ्या लक्षात आले की हॉटेलमधे मिळणारे घरगुती जेवण जसे फसवे असते तसाच त्या हवालदाराचा घरगुती आवाजही फसवा होता. कारण मेकॅनिकच्या काही लक्षात यायच्या आधीच त्या हवालदाराची भक्कम थप्पड त्याच्या थोबाडात बसली. तो कळवळत कोलमडला. ते पाहून मला पोटातून कालवून आलं. आपण हे उगाच केलं असं वाटायला लागलं. त्या मेकॅनिकची किव यायला लागली. ते अपराधी भाव माझ्या चेहऱ्यावरही आले असावेत. कारण टेबलच्या पलिकडे बसलेला एक अधिकारी मला जवळ बोलवत म्हणाला “साहेब, ही एक मोठी गँग आहे. आम्ही शोधात होतोच. तुम्हाला एवढं वाईट वाटून घ्यायची आवश्यकता नाही. आणि फारच वाईट वाटत असेल तर एक विचार करा की तुम्ही यांना पकडून दिल्यामुळे तुमच्यानंतर त्या भागातून जाणारे कितीतरी भोळे कारवाले यांच्या जाळ्यात सापडण्यातून वाचले. फार चिंता करु नका. एक सापडलाय म्हणजे तासाभरात सगळी पोरं सापडतील. तुमचे काही गेले नसणारच कारण तुम्ही फार हुशारीने वागलात. गेल्या महिन्यात अनेक लॅपटॉप व मोबाईल पळवलेत या चोरांनी. ते ऐकून मात्र मला खरच असे वाटले की कुणी अगदीच भोळा असलेला कारवाला याच्या जाळ्यात सापडला असता तर नक्की आठ नऊ हजाराला फटका बसत असणार त्याला. वेळे परी वेळही जात असणार. आठ-नऊ हजार ही काही लहान रक्कम नव्हे. आपले दहा रुपये हरवले तर दिवसभर चैन पडत नाही. त्या विचारांनी माझ्या मनातली त्या मुलांविषयीची करुणा कुठल्या कुठे गेली. उलट आपणच एखादी सणसणीत ठेऊन द्यावी असं वाटायला लागलं.
चौकीतूनच मित्राला फोन लावला. काम झाल्याचे सांगितले. त्या मेकॅनिकच्या चेहऱ्याकडे एकदा पाहीले व एकदाचा निघालो. या वेळात मित्रांनाही काय चालले आहे त्याची कल्पना दिली होती त्यामुळे त्यांचेही अधून मधून फोन येवून गेले होते. आज जर माझे सात आठ हजार गेले असते तर मला वाईट नक्कीच वाटले असते पण त्यापेक्षाही जास्त ‘आपण फसवले गेलो’ याचीच बोच मला कितीतरी दिवस छळत राहीली असती.
ते म्हणतात ना “कम्बख्त को भी किस वक्त खुदा याद आया” अगदी तसेच त्या मुलांना त्यांचा धंदा सुरु करताना मलाच आडवावे वाटले. त्यांनी नंबरप्लेट पाहून गाडी मुंबईबाहेरची आहे एवढच पाहीलं. पण त्यांनी गाडीचा नंबर MH-12 आहे हे लक्षात घेतलं असतं तर हा प्रसंगच उभा राहीला नसता. पुणेकरांबरोब पंगा घेतला त्यांनी. त्याला कोण काय करणार?
एवढं सगळं लिहिल्यावर चार सुचना द्यायलाच हव्यात की नाही? पण मी काय काळजी घेतो तेवढेच सांगतो. बाकी तुम्ही ठरवा.
कुणी अशी गाडी थांबवली तर मी दुर्लक्ष करत नाही. काही प्रॉब्लेम असुही शकतो. पण आम्ही सगळे एकदम गाडीतून खाली उतरत नाहीत.
सर्व काचा वर घेतलेल्या असतात.
एकटा असलो तर गाडी लॉक केल्याशिवाय मी उतरत नाही. दार उघडताना माझा हात नकळत सेंटर लॉकवरुन फिरतोच फिरतो.
गाडीत लॅपटॉपची बॅग, बायकोची पर्स असेल तर मी मागच्या सिटवर सिटबेल्टमधे बॅगचा बेल्ट अडकवून सिटबेल्ट लावतो. कुणीही सहज ओढली तरी बॅग जागेवरच रहाते.
पुढील दोन्ही सिटकव्हरला, जेथे आपली पायाची पोटरी येते तेथे मी चेन असलेली पॉकेट शिवून घेतलीत. तेथे मोबाईल, सुट्टेपैसे, पैशाचे पाकीट, गॉगल्स वगैरे आरामात ठेवता येते. तेथवर कुणाचा हात शक्यतो पोहचत नाही.
आणि सगळ्यात महत्वाचे म्हणजे मी ड्राईव्ह करत असताना काहीही झाले तरी पॅनिक होत नाही. अगदी टायर फ्लॅट झाला किंवा बंद पडली किंवा इतर काही प्रॉब्लेम आला तरी मी शांत रहातो. पॅनिक झाल्याने प्रश्न मिटत नाहीत, उलट वाढतात.
प्रवासात असताना काही ना काही निमित्ताने मी मित्रांच्या किंवा ज्यांच्याकडे चाललोय त्यांच्या संपर्कात रहातो.
